Fasch hätt me chönne meine, es sig es Hochzyt. D Sunne het gschune u d Truurgescht hei dr Idruck gmacht, aus wärs ne no grad rächt, a däm Fritimorge vor em Chiucheli uf em Südbachbode zäme z cho.
​
«Liebi Lisebeth, liebi Truurfamilie, liebi Truurgescht», het dr Pfarrer sini Predigt agfange. «Mir frage üs: Wie gö mr um? Mit em plötzleche Verlust vom Hene Tschanz.»
​
Neuenschwander Schörschu isch nume chli uf sim Bank umegranget, wo ner ds het ghört. Syt dr RS het er dr Hene kennt. E Ewigkeit. U glich: Wo nihm Hene denn dä Honda für viu z viu het verchouft, hätt er ne chönne zum Gring zwicke. «Nenei, dä louft no tuusig Jahr eso, muesch nume Sorg ha», het Hene gmacht. Scho ir Wuche druf het Schörschu mit däm Chlapf i Service müesse u nume chli öppis speter het de dr Honda dr Geist komplett ufgäh. Schörschu het nume liecht dr Chopf gschüttlet.
​
D Lisebeth, d Wittwe, het derwile i nes Nastüechli gschnützt. Ender pro forma. Sie het sech drum scho fasch chli druf gfröit, nach em Grept hei z cho. Hurti dusche, angers alege u när zur Monika übere. Syt denn, wo sie het usegfunge gha, ds Hene öppe die mit em Wägmüller Res im Schopf verschwindet u dert nid nume am aute Aebi ume dokteret, hets se tüecht, itz dörf sie oh. Isch geng e gueti Zyt gsi mit dr Monika. Vor allem het die oh viu meh Gspüri gha, angers aus Hene, dä Pajass mit sire Hornhut a de Finger.
​
U ganz sicher. Nid nume Tschanz Lisebeth u Neueschwander Schörschu si meh froh aus truurig gsi, het denn bim Aupabzug ds übermüetige Guschti Chantal ds Mäss nid ganz gha u isch dermasse gäi i Tschanz Hene ine gsecklet, ds dä grad nie meh ufgstange isch.